Een kampeerbusje, een man en zijn hond...Samenleven op 6 vierkante meter klinkt romantisch- en dat is het ook. Maar het vraagt óók om creativiteit, aanpassingsvermogen, en een flinke dosis humor. Zeker wanneer je huisgenoot een pittige viervoeter is die geen enkel gevoel van persoonlijke ruimte heeft.
In deze aflevering van De Nomadenfluistering neem ik je mee in de nachtelijke rituelen van mijn nomadentrio: een campervan, een hond en een man met net iets te weinig bed ruimte.
Veel leesplezier (binnenkort ook te luisteren via onze Podcast).
Groetjes, Kardia en Pat
Vida Nomada.
Nachtelijke momenten in een huisje op wielen.
Stel je even voor:
Een compacte kampeerbus. Buiten tikt de regen zacht tegen het dak. Binnen??...Warme houttinten, het laatste restje koffielucht van de avond, en...een hond.
Niet zomaar een hond. Kardia- Grieks voor hart/hartje. Crémekleurige Pitt/Staff. Gouden hart met een duidelijke voorkeur voor fysieke nabijheid. Het liefst...heel dichtbij.
S'avonds heeft Kardia haar eigen plekje. We hebben dat netjes afgesproken. Aan het hoofdeinde van mijn bed, bij het rechterraampje, is een speciale plek voor haar. Luxe hondenmand, fluffy dekentje, klein kussentje- alles erop en eraan dus. Kortom: zij haar plek,- Ik de mijne.
Mijn deel van het bed? Een metertje in de breedte. Dat klinkt ruim, tot je weet dat ik 1 meter 86 ben en de lengte van het bed, dat net niet is. Dus ik slaap met opgetrokken benen, in een soort van menselijk vraagteken. Soms lijkt mijn slaaphouding een vorm van wedergeboorte namelijk, een verkrampte foetushouding.
Nou, en dan begint het...De nacht.
In de eerste uren, alles is prima. Zij heerlijk snurkend in der mand, Ik heerlijk slapend op mijn plek in bed. Maar ergens in de nacht- gebeurt er iets. Een stille coup...langzaam, subtiel, onopgemerkt. Want tegen 3 uur 's nachts aan lig ik nog maar met 80 centimeter aan ruimte. Tegen 4 uur- is dat ongeveer 70 centimeter geworden. En voor ik het wel en goed besef, bungel ik met één bil buiten boord van het bed.
En zij? Zij ligt languit, midden op het bed- alsof ze daar altijd al hoorde. Alsof, dit haar erfelijk Koninkrijk is. En dan- moet ik plassen. Een scene die veel weg heeft van een militaire missie. Ik rol naar het voeteneind, zet mijn voeten op het zitbankje en maak een sprongetje naar beneden. Met m'n ogen half dicht strompel ik naar mijn wc'tje. En terwijl ik daar mijn ding zit te doen, kijk ik richting bed- en wat zie ik???
Kardia!...middenin, uitgestrekt, snurkend en dromend- waarschijnlijk over aaibare kippen en welness modderpoelen.
Vrijheid is ruimte delen en nemen, ook in een kampeerbus.
En ik denk dan: hoe doet ze dat? Alsof ze een onzichtbare kracht bezit. Een soort van honden ninja. Ze beweegt zich amper hoorbaar, maar zodra ik weg ben of iets van ruimte vrijmaak- boem! het hele bed voor haar.
Terug naar bed is geen kwestie van gewoon liggen en oogjes dicht. Nee...het is onderhandelen "kom opzij". Een beetje duwen, zuchtend en smekend vragen. In die momenten kijkt zij me met halfopen ogen aan, alsof ik de indringer ben. Soms geef ik het op. Dan lig ik zelf half in haar mandje, mijn hoofd op haar kussentje , met mijn benen tegen het kastje aan.
En toch...zou ik het niet anders willen. Leven- wonen en werken in een kampeerbus is keuzes maken. Compromissen sluiten, ruimte delen- letterlijk en figuurlijk. En soms, doe je dat- met een pittige snurkende viervoeter.
Maar weet je? Vrijheid is niet alleen maar lege ruimte en rust. Vrijheid is ook liefdevol omgaan met beperkingen. Weten wanneer je- je plek moet afstaan. En...wanneer je 'm mag terugpakken. Vrijheid is een dans. In mijn geval: een hobbelige, warme, grappige dans van samenleven met een hond in een huisje op wielen.
En als ik dan wakker word...en haar snuit naast mijn gezicht ligt- ze diep voldaan zucht in een soort hondentaal die zegt: "ik hoor hier". Dan denk ik- Ja, jij hoort hier. Precies hier. Zelfs als ik met opgetrokken knieën en een halve bil uit bed hang.
Dank je wel voor het lezen van deze Nomadenfluistering. Een aflevering over ruimte delen, liefde vinden in kleine momenten. En hoe, zelfs een kampeerbus van zes vierkante meter genoeg kan zijn voor twee zielen.
Vond je dit leuk? Laat gerust een reactie achter of deel dit met een mede-nomade, een hondenliefhebber of iemand met interesse in een minimalistische levensstijl.
Volgende keer misschien een verhaal over een ochtendritueel. Over de kracht van JIJ. Of, over het wakker worden op een nat bed omdat het dakraam openstond.
In de nabije toekomst is de Nomadenfluistering ook te luisteren als Podcast. De eerste afleveringen zouden begin Mei beschikbaar zijn.
Tot een volgende keer, en onthoud...
Zelfs met maar 70 centimeter, kan je heerlijk leven.
Groeten, Kardia en Pat - Vida Nomada.
Reactie plaatsen
Reacties
🤣😂😂🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣
Heerlijk om te lezen Pat!! Moest er echt van lachen.. en wat een liefde voor een hond!! Doet naar mijn idee niet onder voor de liefde die een ouder voor een kind heeft..😁