Welkom bij De Nomadenfluistering, verhalen over onderweg zijn. Niet alleen over de kilometers die we reizen met de camper, maar ook over de innerlijke afstanden die we soms moeten overbruggen.
In deze aflevering neem ik je mee in een persoonlijk verhaal. Over chaos. Over vallen. Over een lichaam dat faalt… en een geest die weigert op te geven.
Vandaag fluisteren we over hoop. Hoe je haar terugvindt, zelfs als alles in je lijf — en in je leven — uit elkaar lijkt te vallen.
De schuifdeur naar leven.
Soms... zijn er momenten die je niet kunt verklaren. Momenten waarin je niet denkt, maar waarin iets in jou besluit: je moet door.
Het was augustus. Midden in de nacht werd ik wakker in mijn camper. Er hing iets… iets wat ik niet meteen kon plaatsen. De lucht was zwaar. Mijn hoofd klopte als een tijdbom.
Zoals altijd wilde ik uit bed stappen, dat kleine sprongetje naar de vloer. Maar mijn lichaam deed niet mee. Ik viel. Hard. Alsof ik veranderd was in een lappenpop. Mijn armen, mijn benen... niets werkte nog.
Toen kwam het besef: dit is ernstig. En toch was daar die stem in mijn hoofd. ‘Pat, je moet rechtop. Je moet naar die sleutels, de deur ontgrendelen. Je moet naar buiten.’
De sleutels lagen zoals altijd op een plek hoog in de camper, uit veiligheid. Drie keer probeerde ik recht te komen. Drie keer viel ik weer neer. Ik weet nu dat ik toen hoofdwonden en schrammen opliep… maar daar dacht ik niet aan. Ik herinner me nog één ding helder. Ik praatte tegen mezelf, luidop. ‘Je gaat nu rechtstaan, Pat. Je grijpt naar je sleutels. Ontgrendel die deur. Je moet naar buiten. NU.’
Wat daarna gebeurde… is vaag. Ik weet dat ik uiteindelijk, halfnaakt en bewusteloos, tegen de camper van mijn collega ben gevallen. Onze campers stonden dicht bij elkaar. Mijn geluk. Zij werd wakker van het lawaai. Ze vond me daar. En dat heeft mijn leven gered."
Je weet pas wat je in hebt als...het moet.
Ik werd wakker in een rijdende ambulance. Flarden, dat is wat ik me herinner. Het licht, stemmen, het verlies van tijd. Meermaals gleed ik weer weg.
Met toeters en bellen werd ik de spoedeisende hulp binnengebracht. Specialisten, handen aan mijn lichaam, mensen die me probeerden te stabiliseren. Maar ik was er amper bij. Tot die ene sensatie — koude lucht.
Er werd pure zuurstof in me gepompt, en dan kwam het verdict. 'U heeft geluk gehad, meneer. 82% koolmonoxide in uw lichaam. Het was op het randje.' Welkom terug, zeiden ze.
Ik ben een sterke man, met een sterke geest. Angst is voor mij nooit tastbaar geweest. Als veteraan heb ik hetere vuren meegemaakt. Dus noemde ik dit... een voorval. Geen ramp. Geen bijna-doodervaring. Iets wat me was overkomen. Punt.
Maar de waarheid... is dat het alles veranderde.
De nasleep, ontwaken in een vreemd lichaam.
De weken daarna zonk ik weg. In boosheid. In teleurstelling. In zelfhaat. De dankbaarheid dat ik gered was, was er niet. Ik vervloekte degene die me vond. Want de terugweg — die was een hel."
Mijn lichaam liet me volledig in de steek. Hoofdpijnen, constante misselijkheid, een whiplash. Geen stabiliteit. Ik kon amper bewegen zonder om te vallen. Acht maanden duurde het voordat ik weer wat grip kreeg. Acht maanden van frustratie. En alsof dat nog niet genoeg was, begon ook mijn relatie af te brokkelen.
De muren van liefde die ik jarenlang sterk had gehouden, sloopte ik eigenhandig. Tot er niets dan puin overbleef. Ik trok me terug. De innerlijke deur ging op slot voor allen en iedereen- die om me gaven. Ik wilde niet dat iemand me zag in dit lichaam dat niet meer van mij leek. Maar ergens wist ik: dit kan zo niet blijven. Ik moet een nieuwe weg inslaan.
Wat je in je hebt...redt je.
Ik besloot opnieuw te beginnen. Niet daar, in de brokstukken van wat ooit was, maar hier — onderweg.
Ik nam de camperbus. En samen met Kardia, mijn hond, reed ik weg. Richting stilte. Richting natuur. Richting mezelf.
Het was geen magische genezing. Geen plotseling besef dat alles beter werd. Het was stapje voor stapje toelaten wat ik zo lang had weggeduwd: zachtheid. Zelfliefde. Vertrouwen.
Ik begon opnieuw te luisteren. Naar de stem van binnen. Niet die van overleven. Maar die van leven.
En weet je… ik weet nu: er leeft in ons allemaal een kracht. Die oerkracht waar we geen toegang tot lijken te hebben, totdat het moet. En die kracht… redt je."
Bron afbeelding: favorite quotes dot com
“Misschien lees jij dit nu en herken je iets? Misschien voel je je zelf soms zoekend, uitgeput, verdwaald in je hoofd of in je lijf? Dan wil ik je één ding zeggen: Er leeft iets in jou- Iets dat sterker is dan je denkt. Geen spierkracht. Geen wilskracht.
Maar levenskracht. En die laat zich pas écht zien… als je haar nodig hebt. Vertrouw op dat wat je nog niet kent van jezelf. Want wat in je zit… redt je.”
Dankjewel voor het lezen van deze fluistering. Voel jij je aangesproken door wat ik gedeeld heb?
Heb je zelf iets meegemaakt wat je wereld op z’n kop heeft gezet — verlies, verwarring, lichamelijke of emotionele pijn? Deel het hier of met anderen, aarzel niet om hulp te vragen.
Wil je meer horen over leven met minder, reizen met meer betekenis, of de kracht vinden in stilte? Abonneer je dan op onze podcast, die komt begin Mei online bij je favoriet podcastplatform, of vind me op vidanomada.eu.
Tot de volgende fluistering — blijf dichtbij jezelf, ook onderweg.”
Groeten Pat en Kardia - Vida Nomada.
Fluister wandeling met Pat en Kardia - Ruimte voor je verhaal.
Soms stapelt het leven zich op.
Verdriet. Verlies. Trauma. Vermoeidheid van binnenuit.
En soms wil je gewoon even ademhalen.
In de buitenlucht. Zonder oordeel. Met iemand die écht luistert.
Ik ben Pat. En samen met mijn trouwe hond Kardia nodig ik je uit voor een Fluister Wandeling — een moment waarin jij er helemaal mag zijn. Niet als cliënt. Niet als 'probleem'. Maar als mens.
We wandelen. We ademen. We delen — in jouw tempo.
Interesse? kijk hier voor directe informatie op de Vida Nomada website. Of, neem vrijblijvend contact met me op via: vidanomada2024@gmail.com
Reactie plaatsen
Reacties
Dank je wel voor je openheid en je kwetsbaarheid
🫸🍀🫷Heel veel liefs.