Welkom bij de Nomadenfluistering- een zachte stem in een vaak rumoerige wereld. Hier deel ik kleine verhalen, grote inzichten, en het leven zoals het echt is wanneer je onderweg bent in een huisje op wielen.
Vandaag neem ik je mee naar een regenachtige nacht vol gedoe, gekke bekken van mijn trouwe en lieve pitt/staff mix viervoeter Kardia, en een...flinke portie omdenken.
Plensbuien en honden prinses.
Ken je dat? Zo'n moment waarop je denkt: "NEE Joh, dit gebeurt mij niet écht nu, toch?? Nou, ik had er zo eentje. Midden in de nacht. Kardia en ik lagen heerlijk te slapen in ons camperbedje- niks aan de hand, tot er plots een vreemd soort nattigheid onze dromen binnenkwam. Niet van het soort "gezellig mistig ochtenddauw", nee dit was het serieuze werk. De regen had haar weg naar binnen gevonden, via- jawel- het dakraam dat ik dus...open had laten staan.
Blijkbaar regende het niet net vijf minuten. Nee-nee, ons bed was inmiddels gepromoveerd tot pierenbedje. Compleet kleddernat in het middengedeelte. Dus ik schiet recht, half slapend op zoek naar...ja geen idee eigenlijk. Misschien een handdoek? Droge sok? Iets om mezelf weer bij elkaar te rapen.
En Kardia? Die keek me aan met een blik van: "excuseer" !? Wat is dit voor gedoe midden in de nacht? Mijn matras, mijn rust? Mijn snurk sessie!? Ze had er geen zin in. En dat snapte ik ook wel- net of ik had hier wel zin in !?
Maar ja- het dakraam moest dicht en het bed verschoond, en er moest onderhandeld worden met een hondenprinsesje die echt niet van plan was haar plek te verlaten. En dan begint de echte uitdaging: een nieuw en droog hoeslaken op een camperbed krijgen terwijl je met jezelf slaapwandelt, alles nat is, en je hond ondertussen zucht alsof ze in een slechte soap aflevering acteert. En ik...Ja ik geef toe, minimalistisch ingesteld of niet, ik ben een pietje precies. Alles moet recht liggen, hoekjes goed ingestopt, anders lig ik te woelen als een vis op het droge.
Onverwacht probleem? Omdenken en meenemen naar memory lane.
Maar goed- en hier komt het omdenken- je kan dan kiezen, of je ergert je aan het hele gebeuren. Vloekt wat in stilte- of met wat geluid on the side. Niets mis met het uiten van jezelf. of- ondertussen maak je mopperend dat bed weer op en komt een zacht lachje tevoorschijn op je gezicht.
Je bedenkt dat het eigenlijk best komisch is hoe je daar staat, in je boxershort, met een nat hoeslaken in de hand en een dramaqueen van een hond naast je.
Je bedenkt: het is maar water. Het is maar een bed. En eigenlijk...is het gewoon weer een mooi verhaal, uitermate geschikt voor een avondje "memory lane" met vrienden. Want voor alles is een oplossing.- Altijd- Misschien niet meteen, misschien niet zonder gepruttel of natte voeten...maar er is er altijd één. Het is gewoon een kwestie van, hoe je ermee omgaat.
Dus ja, een beetje regen op z'n tijd? Kan zelfs verfrissend zijn. Zeker als het je leert dat een nat bed, chagrijnige hond en een slapend hoofd uiteindelijk weer op hun pootjes terechtkomen.
Dank je wel voor het lezen van deze fluistering. Wil je meer verhalen van ons onderweg, soms met een glimlach dan weer met een vleugje wijsheid? Blijf ons dan zeker volgen en deel de fluisteringen en verhalen met anderen.
Deze geschreven fluisteringen zijn binnenkort te luisteren via onze Podcast De Nomadenfluistering. Ik doe mijn best de eerste afleveringen begin Mei beschikbaar te stellen.
Volgende keer misschien een fluistering over spontane ontmoetingen. Misschien over rust vinden in chaos. Of...uit eten met jezelf en mensen kijken.
Tot een volgende fluistering. en onthoud...koester, beleef en...lach.
Groeten, Kardia en Pat - Vida Nomada.
Reactie plaatsen
Reacties